تکیه و حسینیه دو واژه‌ای است که در ادبیات عامه و به مرور زمان به دلیل تغییر در کارکردهایش، برداشت‌های یکسانی از آن می‌شود. با این حال نمی‌توان و نباید این دو را همانند یکدیگر تصور کرد؛ هر چند در برخی کارکردها وجوه تشابهی بین آنها وجود دارد.با وجود اهمیت زیاد مساجد در سراسر جهان تشیع، حسینیه ها در اجرای مراسم ویژه سوگواری شیعی نظیر سینه‌زنی، روضه‌خوانی و ذکر مصایب اهل بیت، نوحه‌خوانی و وعظ، جایگاهی اختصاصی یافته‌اند. این مراکز به ویژه در ماه‌های محرم و صفر، کانون اصلی مراجعه و پررونق‌ترین مرکز ارتباط جمعی مناطق شیعه‌نشین به شمار می‌روند. در مقابل، برخی معتقدند تفاوت کلی تکیه و حسینیه در این است که در وسط تکیه ها سکویی برای اجرای تعزیه تعبیه شده و برگزاری تعزیه از عصر صفوی به بعد، از ویژگی‌های تکیه ها محسوب می‌گردیده ا ست؛ اما حسینیه ها به طور خاص محل سینه‌زنی و روضه‌خوانی بوده‌اند. با این وصف، این وجه تمایز هم، چندان دقیق نیست. بنابراین به نظر می‌رسد ردپای این واژه‌ها را می‌بایست در تاریخ ایجاد آنها بررسی کرد. یکی از منابع تاریخی موجود که می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد؛ سفرنامه هایی است که توسط مورخان و مستشرقان از اوضاع و احوال زمانه‌ی خودشان تالیف شده است. دراین مقاله ابتدا تعاریف کوتاهی از حسینیه و تکیه ارایه می‌گردد و پس از آن با بررسی تعدادی از سفرنامه های موجود، در حد وسع نگارنده، وجوه افتراق و تشابهاتشان دراین مرجع تاریخی ارزیابی و بررسی می‌گردد.
برای دسترسی به نسخه‌ی کامل این مقاله به لینک زیر مراجعه شود.
آخرین نظرات: