نویسنده: اولیویه آدام

مترجم: راحله فاضلی

انتشارات: هیرمند

زنی به نام ماری که صاحب دو فرزند پسر(لوکا) و دختر(لیز) می­‌باشد، قهرمان داستان است. خواهرش به نام کلارا را در جوانی از دست داده، و در طول داستان با خاطره­‌هایش زندگی می­‌کند. مادر پیری دارد که قول داده هفته­‌ای یکبار به او سر بزند. همسرش (استفان) راننده­‌ی اتوبوس است. با اینکه زندگی معمولی و متوسطی دارد اما همان زندگی برایش بی­‌معنا شده. و این بی‌­معنایی برای دیگران جلوه­‌ی افسردگی و بیماری روحی روانی دارد.

ماری به صورت اتفاقی شبی با یکی از پناهندگان برخوردی دارد که همین باعث می­شود چندباری به چادرهایی که برای کمک به پناهندگان ترتیب داده شده سر بزند و گاها کمک بدهد. کم­‌کم با کمک به پناهنده­‌ها زندگی برایش معنای دیگری پیدا می­‌کند. در واقع از منظری دیگر او که از تنهایی و ناکارآمدبودن به عنوان یک موجود اجتماعی رنج می‌­برد. این هم‌زیستی و همدلی و کمک به پناهنده‌ها برای او معنای تازه‌ای از زیستن و حضور به ارمغان دارد. این کمکها هرچند از نظر مردم فرانسه و دولت حاکم، جرم محسوب می­‌شود اما چون از نظر او در مقیاس یک جامعه‌­ی کوچک پناهنده­‌ها ظلمی اتفاق افتاده؛ بنابراین هرکاری که برایشان انجام ­شود؛ یک کار در نقش اجتماعی روح است. و همین انگیزه­‌ای می­‌شود برای شروع روز بعدش. اما در این بین با افرادی آشنا می‌­شود که رسیدن آنها به مقصدشان و تداوم زندگیشان برای ماری خیلی مهم می­‌شود؛ ولی جایی این شخصیتها تک تک حذف می‌­شوند و او دوباره طعم تلخ تنهایی را می‌­چشد. این باعث می‌شود بیش از قبل در خویشتن هضم شده و به گفته‌­ی خودش محو می‌­شود. دوباره او مادر دو فرزند است اما حالا بستری در بیمارستان روانی برای بهبودی.

این رمان بر اساس مونولوگی از زبان ماری است.