یک ماه گذشت. شاید بیشتر. تقریبا خودش را جمع‌وجور کرده بود. تقریبا میزان بود. متمرکز بود. پرسیدم چگونه بعدِ آن شوک و اشباعِ تنش،

از هیچکاک چهار انگشت عمود برهم برایم مانده که هرجا که بشود می‌قاپمش و تصویر را اندازه می‌کنم‌و می‌اندازم پسِ ذهنم تا در نرود. تا

چند روز پیش، کفش‌های تق‌تقی‌ام را پیدا کردم. نه توی کمد بود؛ نه توی جاکفشی؛ نه توی هیچ چمدان خاک‌گرفته‌ی غمباری. بلکه توی سرم بود.

دو سال پیش، پیتزافروشی بود. از آن پیتزافروشی‌های معروف شهر. شعبه‌ی ۲. آخرین باری که به آنجا هجرت صغری داشتیم، برای بلع شام بود. همان

1 . نمی‌دانم این مساله فقط دغدغه‌ی من است یا شما هم گاهی با آن دست به تاملید. این‌که ما چگونه در اتصال با گذشتگان